κρατικη βια

Το κράτος ιστορικά χρησιμοποιεί βία προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχεια του. Όπως κάθε θεσμός στοχεύει πρωτίστως στην "αναπαραγωγή" του.
Η εν λόγω θεώρηση επιβεβαιώνεται γενικά, είτε πρόκειται για κράτη που έχουν βιώσει την εξέλιξη τους μέσω θεσμικών διαδικασιών δίχως δραματικές αλλαγές, είτε πρόκειται για κράτη που γνώρισαν βίαιες μεταβολές στην ιστορική τους εξέλιξη εν είδη "τραυμάτων συλλογικού χαρακτήρα".
Όμως το ερώτημα επικεντρώνεται στο "πότε χρησιμοποιεί βία το κράτος". Όταν φοβάται τους πολίτες του; Όταν τρομάζει με την ασυνέχεια της υποστήριξης των πολιτών του σε επιλογές που θεωρεί αναγκαίες αλλά πολλές φορές μη αποδεκτές;
Όμως το κράτος και οι θεσμοί του στηρίζονται στην έννοια της νομιμοποίησης έναντι των πολιτών, κατά συνέπεια είναι "υπόλογοι" και οφείλουν να προσδίδουν ασφάλεια στους πολίτες τους. Οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να εκλέγουν, να ελέγχουν, να προτείνουν, να προσδιορίζουν, να απαιτούν και ως εκ τούτου να λαμβάνουν τα "υπεσχημένα" από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις τους.
Ό,τι επιβάλλεται από κυβερνήσεις και δεν τυγχάνει της αποδοχής των πολιτών, ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο που αφορά την έλλειψη εμπιστοσύνης, την αναξιοπιστία, τον εκφοβισμό και επιφέρει ως αποτέλεσμα τη χρήση βίας από το κράτος, με τρόπο ώστε να αποθαρρύνει τους πολίτες να αιτούνται αυτά που θεωρεί ότι "δεν μπορεί" ή "δεν θέλει" να τους παράσχει.
Στα κράτη, τα οποία στη σύγχρονη ιστορία τους έχουν προβεί σε χρήση της βίας κατά των πολιτών τους, λόγω της διακοπτόμενης ή μη ομαλής τους εξέλιξης, ανήκει και η Ελλάδα. Πρόκειται για χώρα που βίωσε τη βία σε όλες τις εκδοχές της. Το κράτος με τους παρακρατικούς μηχανισμούς του, οι οποίοι ποτέ δεν έλειψαν, ποτέ δεν εξαφανίστηκαν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αφομοιώθηκαν από πολιτικά κόμματα, θεωρεί δεδομένο ότι θα τους αναστυλώσει, θα τους ενθαρρύνει και θα τους χρησιμοποιεί όταν αισθάνεται ανασφαλές. Ακόμη περισσότερο δε διστάζει να στρέψει αυτούς τους μηχανισμούς και "εναντίον του", προκειμένου να συνεχίσει απρόσκοπτα την πολιτική του. Υπάρχει πλειάδα παραδειγμάτων από τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που τεκμηριώνουν την ανωτέρω συλλογιστική και τα οποία δεν θεωρώ ότι επιδέχονται αμφισβήτηση.
Οι πολίτες αυτού του κράτους που έχουν βιώσει την κρατική βία στο πετσί τους, έχουν -ατυχώς για τους κρατούντες- ιστορική μνήμη, άρα και κρίση, και κατά συνέπεια ευρεία πολιτική κουλτούρα, η οποία τους επιτρέπει να έχουν θέση και άποψη ώστε να δημιουργούν συλλογικότητες ανατρεπτικού χαρακτήρα, προς την κατεύθυνση μιας νέας προοπτικής που θα αποσαθρώσει στο πέρασμα της την άνωθεν καλλιεργούμενη συλλογική ενοχή και φοβία.
μαιρη μποτση