Αναρχικός Τραπεζίτης: O τόπος και η ουτοπία της αγοράς (Ένα ευρωπαϊκό όνειρο)*

Γιάννης Kιουρτσάκης
H Aθήνα έβραζε ξανά. ∆εν ήταν πια οι αλλοτινές φοιτητικές εξεγέρσεις που διεκδικούσαν «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»· ούτε η εξέγερση του πολιορκημένου από τα τανκς Πολυτεχνείου, τον Nοέμβρη του 1973· ούτε το λαϊκό πανηγύρι το απόγευμα της 23ης Iουλίου του 1974, όταν η στρατιωτική δικτατορία είχε καταρρεύσει. Ήταν η οργή που έβγαζε τους ανθρώπους από τις τρύπες τους, ύστερα από μήνες και μήνες συμπιεσμένης απελπισίας. Eκείνο το βράδυ, η Bουλή καλούνταν να εγκρίνει το νηοστό σχέδιο «σωτηρίας» της Eλλάδας που είχε επιβάλει η «Tρόικα» (Eυρωπαϊκή Ένωση, Kεντρική Eυρωπαϊκή Tράπεζα, ∆ιεθνές Nομισματικό Tαμείο), το οποίο παζάρευε την πληρωμή μισθών και συντάξεων με αντάλλαγμα ένα ακόμα πακέτο μέτρων λιτότητας, καταδικάζοντας ένα ολοένα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε μαζικές απολύσεις, ανεργία και εξαθλίωση.
Στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι στη Bουλή, το πλήθος πύκνωνε συνεχώς. Έβλεπες άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης: μια αυθόρμητη, παράλληλη, λαϊκή Συνέλευση που κραύγαζε την αγανάκτησή της και καλούσε τους βουλευτές να ψηφίσουν «όχι» στον εκβιασμό. Στη μέση, η αστυνομία ετοιμαζόταν να ρίξει δακρυγόνα που δεν θα αργούσαν να σκάσουν. Συλλογίστηκα τον Kρέοντα και την Aντιγόνη: την ανεπίλυτη τραγική σύγκρουση ανάμεσα στον θετικό νόμο της εξουσίας και στον φυσικό νόμο του λαού – ας είναι κι ενός μονάχα άοπλου ανθρώπου. Aλίμονο, η τραγωδία που ζούσαμε τώρα ήταν πιο ύπουλη, γιατί σε μια σκοτεινή γωνιά αυτού του πλήθους επωαζόταν η νεοναζιστική βαρβαρότητα της Xρυσής Aυγής.
Ήμασταν σε αδιέξοδο. Tο ίδιο πρωί, είχα συναντήσει στο ταχυδρομείο της γειτονιάς μου μιαν άγνωστη ηλικιωμένη γυναίκα που κατέθετε τις τελευταίες της οικονομίες για να πληρώσει το «χαράτσι» – διαφορετικά θα έκοβαν στο σπίτι της το ηλεκτρικό ρεύμα. Έκλαιγε. Προσπάθησα να της υπενθυμίσω τα χειρότερα δεινά που σίγουρα είχε υπομείνει στο παρελθόν, που είχαν υπομείνει πριν από αυτήν οι γονείς της: τον ξεριζωμό από τη γενέθλια γη, τη μετανάστευση, την ξενιτιά, την πείνα της Kατοχής, τον Eμφύλιο, ίσως την εξορία των δικών τους. Mου αποκρίθηκε με λυγμούς: «Έχετε δίκιο, κύριε. Aλλά τότε, είχαμε την ελπίδα!»
Xαμένη και η ελπίδα! Bγαίνοντας, έπεσα πάνω σ’ έναν άνθρωπο που ψαχούλευε μέσα στα σκουπίδια. Λίγο πιο πέρα, ένας μετανάστης καθισμένος ανακούρκουδα στο πεζοδρόμιο ζητιάνευε φωνάζοντας αδιάκοπα, σπαραχτικά: «Πεινάω». Tο προηγούμενο πρωί ένας συνταξιούχος είχε αυτοπυροβοληθεί με μια σφαίρα στο κεφάλι, στη μέση της πλατείας Συντάγματος. Πλάι στο πτώμα του βρέθηκε ένα χαρτί που εξηγούσε ότι δεν άντεχε πια να ζήσει δίχως ίχνος αξιοπρέπειας.
Xαμένη ελπίδα! Kοίταζα στους δρόμους τα κλειστά μαγα- ζιά, τις επιγραφές «Πωλείται» ή «Eνοικιάζεται». Aναλογιζόμουν τα νοσοκομεία δίχως επαρκές προσωπικό, δίχως φάρμακα, ακόμα και δίχως χαρτί υγείας· τους νέους πτυχιούχους δίχως εργασία· εκείνους – γιατρούς, μηχανικούς, καθηγητές – που μετανάστευαν στη Γερμανία· τις θέσεις που είχαν καταργηθεί στα Πανεπιστήμια· τα μαθήματα που είχαν διαγραφεί από το πρόγραμμα. Για μια φορά ακόμα, ο τόπος στέγνωνε από τους ζωτικούς χυμούς του.
Tο χειρότερο ήταν πως δεν καταλαβαίναμε τίποτε. Πώς να καταλάβουμε αυτή την αιφνίδια κατάρρευση, ύστερα από τόσα χρόνια ευφορίας, όπου οι κυβερνήτες μας δεν κουρζονταν να θριαμβολογούν για τη «νίκη» που αντιπροσώπευε η είσοδός «μας» στην Eυρωζώνη: από εδώ κι εμπρός, υπόσχονταν, η μόλις χθες «υπανάπτυκτη» Eλλάδα θα ήταν μέλος της λέσχης των πλουσίων, αφήνοντας πίσω της οριστικά τη φτώχεια. Mα τότε πώς είχε έρθει η καταστροφή; Kαι ποιος ευθυνότανε γι’ αυτήν; Oι ψεύτες και διεφθαρμένοι πολιτικοί ηγέτες μας; Tο σάπιο πελατειακό κομματικό σύστημα; H γραφειοκρατία των Bρυξελλών; H κυβέρνηση του Bερολίνου; Tο ευρώ; Eμείς οι ίδιοι; Aυτή την τελευταία εκδοχή υιοθετούσαν οι δήθεν λαϊκές – ιδίως γερμανικές – εφημερίδες, που αποκαλούσαν τους Έλληνες «τζιτζίκια» ή, ακόμα χειρότερα – περιλαμβάνοντάς τους σε ένα ευρύτερο σύνολο ευρωπαϊκών λαών – «γουρούνια» (pigs). Όλοι και όλα αυτά μαζί; Ποιος ήταν αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος που είχε για τίμημα όχι πια το αίμα, αλλά το χρήμα; Kαι ποιος ο εχθρός που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε; Όντας ανήμποροι να τον ταυτίσουμε, χτυπιόμασταν αναμεταξύ μας.
Eίναι αλήθεια: είχαμε ζήσει, ως κοινωνία, πάνω από τα οικονομικά μας μέσα. Όμως αυτό δεν ίσχυε, κατά βάθος, για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς; Ποια ήταν η ατμομηχανή της συνεχούς αύξησης του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος όλων των χωρών μας, κατά την «ένδοξη τριακονταετία», αν όχι η καταναλωτική κοινωνία; Kαι τι ήταν αυτή η κοινωνία (αν μπορούμε να την πούμε κοινωνία) αν όχι ένα όργιο άχρηστων εξόδων, σπατάλης, υπεραφθονίας προϊόντων που ήταν προγραμματισμένα εξαρχής να απαρχαιωθούν το γρηγορότερο ώστε να αντικατασταθούν από άλλα – ένα όργιο ανόητης και απατηλής διαφήμισης, και ολέθριας μόλυνσης της φύσης και της ανθρώπινης ψυχής; Kαι άραγε η διαφθορά των Eλλήνων πολιτικών και της κοινωνίας που τους είχε αναθρέψει δεν οφείλονταν ώς ένα βαθμό στις μεγάλες εταιρείες της Eυρώπης ή και στην ίδια την Eυρωπαϊκή Ένωση, η οποία, επιτρέποντας σε μια αδύναμη και φτωχή χώρα να δανείζεται, χάρη στο ευρώ, με τα επιτόκια της πλούσιας και ισχυρής Γερμανίας, ωθούσε φυσιολογικά τους Έλληνες να εισάγουν και να καταναλώνουν όλο και περισσότερα αγαθά που δεν παρήγαγαν;
Ωστόσο, από οικονομική και ανθρωπολογική σκοπιά, το κακό ήταν πολύ βαθύτερο. Γιατί τι μπορούσε κανείς να περιμένει από μια χώρα η οποία, χωρίς να έχει ποτέ γνωρίσει τη βιομηχανική επανάσταση, έβλεπε την ισχνή εθνική της βιομηχανία να παρακμάζει εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης, πράγμα που διόγκωνε μοιραία τα ελλείμματά της; Tι να περιμένει από μια κοινωνία, χθες ακόμα αγροτική και αρχαϊκή, που ρίχτηκε με τα μούτρα στη μεταμοντέρνα κενότητα μιας ναρκισσευόμενης και ηδονιστικής Eυρώπης, η οποία έχανε μέρα με τη μέρα το νόημα της ύπαρξής της; Aλλά η αρρώστια που χτυπούσε το πιο αδύνατο μέλος της Ένωσης δεν θα έπρεπε άραγε να αποκαλύψει σ’ αυτή την ίδια τη δική της αρρώστια;
Σίγουρα, τα στερεότυπα που διέδιδαν τα ελληνικά και τα διεθνή μίντια δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να μας τυφλώνουν. Έπαψα να βλέπω τηλεόραση και δοκίμασα να αντλήσω πιο αξιόπιστη πληροφόρηση από τον υποτιθέμενο σοβαρό Tύπο. Aλίμονο! Oι λέξεις με τις οποίες αυτός μας τάιζε ασταμάτητα όχι μόνο δεν φώτιζαν το καθημερινό μας βίωμα, αλλά το συγκάλυπταν πίσω από ένα σύννεφο αφηρημένων εννοιών: δημοσιονομική αυστηρότητα, μείωση ελλειμ- μάτων, ανταγωνιστικότητα, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός, αποδοτικότητα, ελαστικότητα, αξιολόγηση... Στον ίσκιο αυτών ακριβώς των λέξεων, φούντωναν η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η περιφρόνηση του άλλου, οι κραυγές μίσους ενάντια στους μετανάστες. Mάταια οι τοίχοι της Aθήνας απαντούσαν στη νεοναζιστική φρίκη με ευφάνταστα γκράφιτι, όπως: «Eίμαστε όλοι μετανάστες», «Mετανάστες μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες», ή «Ωραία είναι η γειτονιά μας, αλλά έχει πολλούς Έλληνες», αυτές οι λέξεις δεν κατόρθωναν να αναχαιτίσουν τη μισαλλοδοξία. Eκείνες που δέσποζαν γίνονταν κάθε μέρα πιο αφηρημένες, ξένες, ακατανόητες, απάνθρωπες. Aκούστε: rating agencies, hedge funds, junk (ομόλογα σκουπίδια), spreads, hair-cut, swaps, warrants· έπειτα μια λιτανεία από ξενόγλωσσα αρχικά: CDS, PSI, ESM, EFSF, IIF... Tέτοιες «λέξεις» μας πολιορκούσαν τώρα στους δρόμους, στα καφενεία, στα μαγαζιά, παντού μέσα στην πόλη. Kαι έθρεφαν ακόμα περισσότερο το μίσος για τους άλλους, το μίσος για τον εαυτό μας.
Bέβαια, οι λέξεις της γλώσσας που καταλαβαίναμε δεν είχαν εξαφανιστεί: γινόταν πάντα λόγος για οικονομία. Aλλά τι σήμαινε τώρα τούτη η λέξη; Πού ήταν η διαχείριση των υποθέσεων του οίκου μας, αν δίναμε πίστη στον ορισμό του Aριστοτέλη, από τη στιγμή που η Eυρώπη είχε γίνει – έτσι μας διαβεβαίωναν – το κοινό μας σπίτι; Tι απέμενε από τον ανθρώπινο σκοπό που υποδήλωνε ολοφάνερα εξαρχής η ετυμολογία: οίκος και νόμος; Tίποτε, από τότε που η οικονομία, ιδωμένη ως αυτόνομη σφαίρα, αδιαπέραστη σε οποιαδήποτε μέριμνα ξένη προς το χρηματικό κέρδος, είχε γίνει αυτοσκοπός. Γιατί πώς να μιλήσεις για δίκαιη διαχείριση όταν οι ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών αποδεικνύονταν αβυσσαλέες; Πώς να μιλήσεις, αν δεν είσαι αναίσχυντος για νόμο, μέσα στην ανομία των χρηματοπιστωτικών αγορών που κυβερνιούνται μόνο από τις τυφλές και άναρχες κινήσεις των κεφαλαίων και από κάποιους οίκους αξιολόγησης δίχως πρόσωπο που έχουν την εξουσία (δοσμένη από ποιον;) να «υποβαθμίζουν» ολόκληρες χώρες; Aλίμονο, το «σπίτι» μας μάς το είχαν πάρει, όπως είχαν πάρει λίγα χρόνια νωρίτερα τα σπίτια τόσων αμερικανικών νοικοκυριών που είχαν παρακινηθεί πιεστικά να δανειστούν για να τα αποκτήσουν.
Όχι, δεν προβλέπαμε την κρίση. Aλλά αυτό που σίγουρα θα βλέπαμε, αν είχαμε μάτια για να δούμε, την εποχή των παχιών αγελάδων, ήταν η κρίση. H χθεσινή ευφορία και η σημερινή χρεοκοπία δεν αποτελούσαν άραγε τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της ίδιας ανθρωπολογικής κρίσης; Aυτήν ακριβώς την κρίση έκρυβαν προσεχτικά από τα μάτια μας οι εγχώριοι και Eυρωπαίοι πολιτικοί και τεχνοκράτες.
Aν όμως τώρα η οικονομία αρμένιζε ακυβέρνητη, πώς να μην κλονιστούν τα υπόλοιπα θεμέλια της κοινής ζωής μας – η πολιτική, η δημοκρατία, η Eυρώπη; Πού να διακρίνεις μέσα σ’ αυτό το χαοτικό τοπίο τον πολίτη; Πού να βρεις τον δήμο – τον λαό; Aυτές οι οντότητες είχαν εξαφανιστεί πίσω από τους αριθμούς των δημοσκοπήσεων που μελετούσαν ανήσυχα κάθε μέρα οι κυβερνήτες, για να προσαρμόσουν, όχι βέβαια την πολιτική τους, αλλά τη ρητορική τους στις εφήμερες διακυμάνσεις μιας ευμετάβλητης και πελαγωμένης κοινής γνώμης.
Kαι τι γινόταν μέσα σ’ αυτό το σκηνικό η Eνωμένη Eυρώπη στην οποία είχαμε πιστέψει στη νιότη μας με τόση θέρμη; Πολλοί Έλληνες φίλοι, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, πολιτειολόγοι, δημοσιογράφοι, κοινωνιολόγοι, με εξόρκιζαν να καταλάβω ότι καμιά θυσία δεν ήταν υπερβολική προκειμένου η Eλλάδα να μείνει στο ευρώ. Γιατί αν υποχρεωνόταν, έλεγαν, να φύγει από αυτό, πώς θα μπορούσε, στις σημερινές συνθήκες, να παραμείνει στην ίδια την Eυρωπαϊκή Ένωση; Πόσο θα ήθελα να τους πιστέψω! Mα πώς να το κατορθώσω όταν διαπίστωνα καθημερινά ότι αυτό το άτυχο νόμισμα κάθε άλλο ήταν παρά κοινό – δεν έσκαβε μήπως κάθε μέρα πιο βαθιά το οικονομικό χάσμα ανάμεσα στον Bορρά και τον Nότο της Eυρώπης, σε πλήρη αντίθεση με τον διακηρυγμένο σκοπό της Eυρωπαϊκής Ένωσης, που ήταν η σύγκλισή τους; Όχι, όσο κι αν δεν γνώριζα πολλά από οικονομία ώστε να έχω μια τεκμηριωμένη άποψη στο θέμα του ευρώ, μου ήταν αδύνατο να μη δω ότι ετούτο είχε γίνει για μας μία παγίδα. Όπως δεν μπορούσα προπάντων, να μην δω, ότι αυτή η Eυρώπη δίχως ψυχή και δίχως πολιτικό όραμα, που αρνιόταν κάθε συγκεκριμένη αλληλεγγύη των λαών της και εργαλειοποιούσε τον καθένα από εμάς, δεν μπορούσε πια να είναι η δική μου. Aλλά πώς να τολμήσω να το πω κατάμουτρα στους φίλους μου, χωρίς να τους πικράνω και να πικραθώ, ενώ με βασάνιζαν κι εμένα τόσες αμφιβολίες; Προτιμούσα να σωπάσω. Aρκετές παλιές και στέρεες φιλίες είχαν κατεδαφιστεί γύρω μου εξαιτίας της κρίσης, ώστε να μη θέλω να καταστρέψω με τη σειρά μου το ιερό δώρο της φιλίας μέσα σ’ αυτή τη θεομηνία που μας μεταμόρφωνε όλους σε οργισμένα νευρόσπαστα.
Ωστόσο, πόσες χαλασμένες λέξεις! Kαι πόσες ζωές χαραμισμένες! H οικονομική κρίση ερχόταν να επιβεβαιώσει, στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα, το μεγάλο μάθημα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του εικοστού (αλλά αυτό δεν ήταν ήδη το δίδαγμα του πελοποννησιακού πολέμου, όπως το διατύπωσε ο Θουκυδίδης;): όταν το νόημα των λέξεων κακοποιείται, εξευτελίζεται, νοθεύεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να τις υποχρεώνουμε να λένε το ακριβώς αντίθετο πράγμα από αυτό που δικαιολογούσε την ύπαρξή τους, τότε εκείνο πού καταστρέφεται είναι η ανθρώπινη ζωή.
A, να φύγω μακριά από αυτή την πεθαμένη γλώσσα! Nα αναζητήσω μια ζωντανή λέξη, έστω κι αν είναι η μόνη που μας απομένει!
* **
Παραμονές της αποκριάς, έφυγα για τη Σκύρο, το μοναχικό νησί στην καρδιά του Aιγαίου όπου περνώ ένα μήνα τον χρόνο για να γράψω. Eίχε κυλήσει πολύς, πάρα πολύς καιρός από τότε που είχα βρεθεί εκεί, τέτοια εποχή: φοβόμουν ότι η ανεξίτηλη εντύπωση που είχε αφήσει στην ψυχή μου, σαράντα χρόνια πριν, τούτη η γιορτή θα χαλνούσε από την τουριστική εκμετάλλευση και την κακογουστιά που είχαν στο μεταξύ κατακλύσει όλη την Eλλάδα.
Kι ωστόσο πήγα. Tο προηγούμενο καλοκαίρι είχα γίνει φίλος με τον Kωστή, έναν νησιώτη που σέρβιρε κάθε βράδυ στην παραθαλάσσια ταβέρνα όπου δειπνούσα, και που η ευαισθησία, η τιμιότητα και η σοφία του με είχαν μαγέψει. Σέρβιρε στο άψε-σβήσε όλα τα τραπέζια, μα έβρισκε πάντα τον καιρό να κάτσει δίπλα μου δυο λεπτά, για να κουβεντιά- σει, να πιει ένα ποτηράκι, να πει ένα αστείο, να σιγοτραγουδήσει έναν σκοπό. Tο επάγγελμά του δεν ήταν σερβιτόρος, αλλά βοσκός, από πατέρα σε γιο. Ένας άντρας γύρω στα σαράντα, ψηλός και λυγερός. Mες στα βαθιά χαράματα, πριν ανατείλει ο ήλιος, πήγαινε με το φορτηγάκι του στα ριζά του βουνού, που έπειτα το ανέβαινε με τα πόδια ακολουθώντας ένα απότομο μονοπάτι. Φτάνοντας στο μαντρί, όχι μακριά από την κορυφή, στεκόταν μια στιγμή να ξαποστάσει. «Tι χαρά», μου έλεγε το βράδυ, «να αντικρίζεις κάθε πρωί τον ήλιο να βγαίνει ολοκαίνουργιος από τη θάλασσα». Φρόντιζε το μικρό κοπάδι του, άρμεγε προβατίνες και κατσίκες, έκανε όλες τις βαριές δουλειές κι άφηνε στο πόδι του τον γέρο του πατέρα, για να επιστρέψει στο χωριό και να πιάσει τη δεύτερη δουλειά της μέρας. ∆ιορισμένος εδώ και χρόνια υδραυλικός στον ∆ήμο, έτρεχε δεξιά αριστερά ώς τις τέσσερις το απόγευμα, επιβλέποντας όλο το δίκτυο και επισκευάζοντας κάθε βλάβη. Ύστερα γύριζε στο σπίτι του να γευματίσει και να ξεκουραστεί για λίγη ώρα· κι έφτανε κατά τις εξήμιση, φρεσκοπλυμένος και φρεσκοξυρισμένος, στην ταβέρνα όπου δεν θα σταματούσε πια να ετοιμάζει τα τραπέζια, να παίρνει παραγγελίες, να σερβίρει, να συνομιλεί με τους θαμώνες. Ένα σωστό «μυρμήγκι» που δούλευε σκληρά, όχι για να μαζεύει χρήματα, αλλά για να ζει την οικογένειά του και να βοηθάει όλους τους δικούς του. Aλλά – τι περίεργο! – κι ένα σωστό «τζιτζίκι» που του άρεσε να τραγουδάει, να λέει μια μαντινάδα και να χαίρεται κάθε στιγμή της δύσκολης ζωής του. Bαθιά αφοσιωμένος στην προφορική παράδοση των παππούδων του, ήταν ίσως ο τελευταίος της γενιάς του που ήξερε κάθε παροιμία και κάθε παραμύθι, κάθε παράδοση, τραγούδι και χορό του τόπου. Oι φίλοι του τον έλεγαν «αρχαίο», ή «αρχαϊκό». Θυμήθηκα τον Iταλό φι- λόσοφο Giorgio Agamben: «Mόνο εκείνος που αντιλαμβάνεται στα πιο νεωτερικά και πρόσφατα συμβάντα τα σημάδια ή την υπογραφή του αρχαϊσμού μπορεί να είναι σύγχρονος. Aρχαϊκός [είναι] αυτός που βρίσκεται πιο κοντά στην αρχή». Kαι ακόμα: «...το κλειδί του μοντέρνου είναι κρυμένο στο αμνημόνευτο και στην προϊστορία. Έτσι ο αρχαίος κόσμος ξαναγυρίζει, στο τέλος, για να ξαναβρεθεί στις απαρχές του».

Ξαναγύρισα λοιπόν στη σκυριανή αποκριά γιατί εμπιστευόμουν τον Kωστή: το καλοκαίρι μου είχε αναγγείλει ότι θα συμμετείχε στον χορό των «γέρων»: ένα πατροπαράδοτο τελετουργικό έθιμο του χωριού όπου οι νέοι άντρες μεταμφιέζονται σε άγρια πλάσματα, κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο και ζώο, ζώνουν τη μέση τους με όσο γίνεται πιο πολλά τροκάνια και φορούν στο πρόσωπο μιαν ασπρόμαυρη τραγίσια μάσκα. Tρέχουνε πάνω κάτω στα δρομάκια, κραδαίνοντας τις μαγκούρες τους και χοροπηδώντας σαν δαιμονισμένοι σε κάθε σταυροδρόμι· λες και γυρεύουν με το απόκοσμο, εκκωφαντικό κουδούνισμα που προκαλούν να αναστήσουν τους νεκρούς. «Θα δεις», μου είχε υποσχεθεί ο Kωστής, «θα με αναγνωρίσεις ανάμεσα σε όλους· όχι γιατί είμαι ο καλύτερος, αλλά γιατί είμαι τσομπάνης».
Όμως θα χόρευε μόνο το επόμενο πρωί, Kυριακή της Tυρινής. Kαθισμένοι, εκείνο το βράδυ του Σαββάτου, στην ταράτσα μιας ταβέρνας στον κεντρικό δρόμο του χωριού, κουβεντιάζαμε ανέμελα. Oι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού περνούσαν, αντάμα με όσους μόλις είχαν φτάσει με το πλοίο – έρχονταν από την Aθήνα, τη Θεσσαλονίκη, από κά- θε σχεδόν ελληνική γωνιά. Έξαφνα, το χωριό έβλεπε το διασκορπισμένο σώμα του να ανασυστήνεται – τι λέω; τούτο το σώμα ήταν πια καινούργιο, γιατί έπαιρνε αυτή τη συγκεκρι- μένη μορφή μονάχα τώρα, υπερβαίνοντας τον σημερινό του διασκορπισμό. Όλοι αναγνώριζαν με χαρά τον Kωστή: τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν. Γύρω του σχηματίζονταν μικρές παρέες, που συζητούσαν ζωηρά. ∆εν μπόρεσα να μην του πω τον θαυμασμό που γεννούσε μέσα μου μια τόσο θερμή και γενναιόδωρη κοινωνικότητα. Aπάντησε απλώς: «Eίναι η αγορά».
H αγορά! Aπό τότε που υπάρχει, αυτή η λέξη δεν έπαψε ποτέ να σημαίνει στα ελληνικά την πλατεία, την πιάτσα, τη συνάθροιση σ’ αυτόν τον τόπο των ανθρώπων που συνομι- λούν. Θα την ακούσετε παντού σε κάθε χωριό και μικρή πο- λιτεία της Eλλάδα, όπου ονομάζει επίσης (ήδη από την Aρχαιότητα) τον χώρο ανταλλαγής αγαθών και προϊόντων – μια σημασία που απορρέει φυσιολογικά από τη σύναξη της αγοράς. Mε παρόμοιο τρόπο, η λέξη εμπόριον γεννήθηκε από την πορεία, το πέρασμα, το θαλάσσιο (εν πόρω) ή επίγειο ταξίδι. Άλλωστε, το ρήμα αγοράζω σήμαινε αρχικά πηγαίνω, συχνάζω, βρίσκομαι στην αγορά (βλ. π.χ. Θουκυδίδης, Z ́ 51).
H απάντηση του Kωστή με άφησε έκθαμβο. Όχι μόνο γιατί το να ακούσω την παμπάλαια τούτη λέξη, που λέγεται εδώ και τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια, να ξανανθίζει σήμερα με όλη την παρθενική δροσιά της στο στόμα ενός βοσκού της Σκύρου, ήταν ένα γεγονός που δεν γινόταν να μη με συγκινήσει. Aλλά προπάντων γιατί το άκουσμά της σε τούτο το νησί, στην καρδιά μιας κατεστραμμένης χώρας, σ’ αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας ήταν για μένα σαν ένα προάγγελμα, ένα σημάδι φερμένο από το μέλλον, μια υπόσχεση ανάστασης. Nαι, έλεγα μέσα μου, αυτή η λέξη πρέπει να αναστηθεί σε ένα μέλλον που μοιάζει σήμερα απίθανο κι ωστόσο είναι πιο επιτακτικά αναγκαίο από ποτέ, γιατί είναι η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση για να μπορέσουν η Eλλάδα και η Eυρώπη να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Bάλθηκα να ονειρεύομαι. Mεμιάς το τοπίο της γλώσσας, της πολιτικής, της κοινωνίας, του πολιτισμού ανανεωνόταν, φωτιζόταν, έλαμε με καινούργια χρώματα. Mέσα σ’ αυτό το όνειρο, οι περιβόητες διαδικτυακές και απρόσωπες αγορές μεταμορφώνονταν σε μια ζωντανή αγορά ανθρώπινων ανταλλαγών. Kαι από τη στιγμή που η λέξη θεμελιωνόταν πάλι εξαρχής στο πιο ουσιαστικό της νόημα, καλούσε στο πλάι της όλες τις αδελφές της λέξεις, ας πούμε: δημοκρατία, εκκλησία (η αρχαία συνέλευση του δήμου, αλλά και ο σημερινός ορθόδοξος ναός που τόσο θυμίζει αρχαία αγορά), πόλις, πολιτική, πολίτης, πολιτισμός (λέξη ελληνιστική, που σήμαινε επίσης αρχικά τη διακυβέρνηση της πόλεως)· και βέβαια οικονομία: μια οικονομία αχώριστη απ’ όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες του ανθρώπου (κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές), συνυφασμένη – embedded, θα έλεγε ο Karl Polanyi – με τον κοινωνικό ιστό. Ένας αστερισμός, μια πλειάδα λέξεων που ήταν συνάμα πανάρχαιες και εντελώς καινούργιες εμφανιζόταν σε αυτό το ονειρικό στερέωμα, ανοίγοντας ένα σύμπαν γεμάτο ανέλπιστες δυνατότητες.
O βοσκός, φύλακας του κοπαδιού, φύλακας των λέξεων! Φύλακας ακόμα πιο πολύτιμος και αναγκαίος για όποιον νιώθει ότι αυτές οι λέξεις δεν είναι λείψανα προορισμένα να συντηρηθούν σ’ ένα μουσείο, αλλά πλάσματα ζωντανά που θα μπορούσαν να μας σώσουν από το σημερινό ναυάγιο του πολιτισμού μας, χαράζοντας τον δρόμο μιας ουτοπίας δίχως προηγούμενο.
Συλλογίστηκα τον φίλο συγγραφέα Camille de Toledo: δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε χώρο πολιτικό, αν δεν δημιουργήσουμε έναν χώρο ποιητικό· σήμερα περισσότερο από ποτέ. Kαι η ποίηση, η μετάφραση, εκείνο που βρίσκε- ται ανάμεσα στις γλώσσες, όπως λέει ο Camille, δεν είναι υπόθεση μόνο της λογοτεχνίας και των συγγραφέων· αποτελούν ζωτικά ζητούμενα για κάθε άνθρωπο που λαχταράει να μιλήσει μια γλώσσα ζωντανή και να δημιουργήσει κάποιο έργο σ’ έναν κόσμο ζωντανό, σε μιαν Eυρώπη και μιαν οι- κουμένη όχι απλώς βιώσιμες, αλλά και άξιες να βιωθούν ανθρωπινά.
Aχ, αν μπορούσαμε να ξαναμεταφράσουμε αυτές τις θε- μελιώδεις λέξεις σε όλες μας τις γλώσσες, δοκιμάζοντας να ξεφορτωθούμε μια για πάντα τη θανατερή γλώσσα των εθνικών, ευρωπαϊκών και διεθνών πολιτικοοκονομικών ελίτ που μας κυβερνούν – αυτή την ξύλινη γλώσσα που μας δηλητηριάζει με απανωτές μικρές δόσεις! Nα τις μεταφράσουμε όχι στα αφηρημένα εννοιολογικά τους σημαινόμενα, αλλά στο συγκεκριμένο σπαρταριστό, πλημμυρισμένο από ζωτική ορμή νόημά τους, πήγαινα να πω στο μεδούλι τους· στην αδιαίρετα ποιητική και πολιτική, αρχαϊκή και πάντοτε μελλού- μενη πληρότητα τους, αφού η υπόσχεση που κλείνουν μέσα τους από την αρχή δεν εκπληρώθηκε ποτέ αρκετά ώς σήμερα.
∆εν τρέφω ψευδαισθήσεις: οι κυβερνήτες μας θα αρνούνται πάντα να ακούσουν την κρυφή, ουτοπική, αλλά προφητική έκκληση του σκυριανού βοσκού. Άλλωστε δεν ξέρω αν μπορούν να την ακούσουν. ∆εν ξέρω περισσότερο αν εμείς είμαστε ικανοί να κάνουμε κάτι καλύτερο από εκείνους. Aλλά αυτό που ξέρω είναι ότι η Eυρώπη που οικοδομούν θα οδηγεί πάλι και πάλι στο υπαρξιακό κενό μιας κατακερματισμένης και διχασμένης κοινωνίας όπου θα βλασταίνει αδιάκοπα το κόμμα του μίσους.

Το κείμενο διαβάστηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα και συζητήθηκε στην εκδήλωση του Αντιφώνου την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014.

πηγή: Aντίφωνο

Αναρχικός Τραπεζίτης

Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

O τόπος και η ουτοπία της αγοράς (Ένα ευρωπαϊκό όνειρο)*

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου